Ostatni dzień, nieostatnie słowo.

Ostatni dzień w roku- dobry czas na spojrzenie wstecz. Świat prywatności zostawiam dla siebie i tych, którzy w nim już są. Tutaj kilka myśli i ocen tego, co „publiczne”, choć także mnie dotyczące.

Największą satysfakcją 2015 roku było dla mnie uchwalenie Ustawy o rewitalizacji. To dobre prawo i, jak się podkreśla, przyjęte w absolutnej harmonii przez zwalczające się na co dzień ugrupowania parlamentarne. Jest ono bardzo wysoko oceniane także przez organizacje pozarządowe oraz środowisko samorządowców. Jądrem – najistotniejszą częścią tej ustawy jest rozdział zatytułowany „Specjalne strefy rewitalizacyjne”. W nim właśnie zawarto najważniejsze przywileje i ułatwienia (jest ich naprawdę sporo) przysługujące miastom prowadzącym proces rewitalizacji.  Powodem mojej cichej radości jest, że wymyśliłem tę koncepcję. Jako pomysłodawca specjalnych stref rewitalizacyjnych zostałem przedstawiony podczas dużej konferencji podsumowującej prace legislacyjne zorganizowanej w październiku w Warszawie przez Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju, Związek Miast Polskich oraz Śląski Związek Gmin i Powiatów. Zaproszono mnie do grona osób prezentujących podczas tej konferencji wybrane zagadnienia dotyczące ustawy. Niewiele osób wie, że po raz pierwszy swój pomysł przedstawiłem podczas Kongresu Regionów (to drobny przyczynek do rozważań o celowości organizowania tej imprezy). Ideę uznano za ciekawą i wykorzystano w takim stopniu, że większość proponowanych przeze mnie konkretnych rozwiązań jest dziś obowiązującym prawem. Z uwagą będę śledził efekty jego praktycznego stosowania. Oczywiste, że najbardziej ciekawi mnie, jaki użytek zrobią z niego rządzący Świdnicą, skoro zapowiadają wielkie działania rewitalizacyjne. Na razie są one nieco niemrawe, ale może to tylko trudny początek.

Na plus mijającego roku zapisuję też to, że w Świdnicy zrealizowano sporo ważnych inwestycji, w których przygotowanie włożyłem wiele serca i energii, gdy byłem wiceprezydentem miasta. Przyznam szczerze - szkoda mi trochę, że przemilczana jest rola „ekipy Murdzka”,  która wręcz „na talerzu” zostawiła swym następcom przebudowę ul. Kliczkowskiej, Sikorskiego, kończonego właśnie ronda i mostu na Wałbrzyskiej,  budynku mieszkalnego na Spółdzielczej i innych. Jednak opinie niektórych klakierów obecnej władzy w stylu: „teraz to się buduje, nie tak, jak za Murdzka” raczej budzą we mnie uczucie politowania wobec autorów, niż irytacji na nich. Przecież faktów się nie zmieni nawet najbardziej zmasowaną propagandą. Dobrym przykładem tej prawdy jest przebudowa ul. Zamenhofa. Dzisiaj, gdy widać efekt końcowy prac, uciszyli się krytycy tej inwestycji, w tym pani prezydent, która wcześniej bardzo starała się ją zastopować.

Oczywiście, jestem rozczarowany, że bez racjonalnego uzasadnienia nowa władza zaniechała realizacji szeregu dobrych zamierzeń swych poprzedników. Pewnie napiszę o tym, następnym razem. Warto to zrobić tym bardziej, że stopień zachwytu obecnej władzy nad sobą jest przeogromny. Na jednym z portali ukazał się obszerny wywiad, w którym pani Beata Moskal-Słaniewska mówi wprost: „Nie cofnęłabym żadnej decyzji”. Moim zdaniem, rok jej rządów przyniósł także dobre decyzje (np. zwiększenie wydatków na remonty kamienic). Jednak tak buńczuczne oświadczenie pani prezydent możliwe jest tylko w sytuacji, gdy w praktyce absolutnie i bezwzględnie „trzyma za twarz” świdnickie media i jest pewna, że żadne z nich nie odważy się poddać takich jej twierdzeń w wątpliwość. Jeśli ktoś nie zgadza się z oceną stopnia podporządkowania mediów niech spojrzy na wspomniany portal. Od lat na zlecenie i koszt Urzędu Miasta zamieszczane są na nim rozmowy prezydenta i radnych na temat pracy Rady Miejskiej. W czasie prezydentury Wojciecha Murdzka konsekwentnie przestrzegaliśmy zasady, żeby w kluczowych sprawach zapewnić głos przedstawicielom opozycji. Między innymi Beata Moskal-Słaniewska korzystała wielokrotnie z takiej możliwości wypowiedzenia się. A dzisiaj? Wszystkie trzy rozmowy na temat najważniejszej uchwały w roku - budżetu na 2016 przeprowadzone są wyłącznie z panią prezydent, jej zastępcą i bezwarunkowo popierającymi ich przewodniczącym rady.  Czy w poprzedniej kadencji taka sytuacja byłaby do pomyślenia? Czy jest potrzeba pisania na ten temat czegoś więcej?

Mimo wszystko z optymizmem patrzę w przyszłość.  Przez lata wspólnym wysiłkiem mieszkańców zapewniliśmy dobre podstawy dalszego rozwoju miasta. Obecnie władza jest w rękach ludzi, z którymi w wielu fundamentalnych sprawach się nie zgadzam. Liczę jednak, że także oni wniosą swój dobry wkład w budowanie pomyślności Świdnicy. A ja, będąc obecnie nieco z boku, pisząc na swoim blogu, postaram się wskazywać alternatywę dla podejmowanych przez nich decyzji.  Czy to im pomoże, nie wiem. Za to jestem pewien, że nie zaszkodzi Miastu i moim Czytelnikom, którzy chcieliby wiedzieć coś więcej, niż wynika z urzędowych komunikatów. Życzę Państwu wiele dobra i radości w Nowym Roku.

 

 

 

Trzeci meldunek.

Od piątkowego wieczoru zamachy w Paryżu skupiają powszechną uwagę. Chociaż są ważne, nie chciałbym jednak, aby przesłoniły wydarzenie stokroć ważniejsze, nie tylko dla mnie. W czwartek odbyło się inauguracyjne posiedzenie Sejmu RP.

Jarosław Kaczyński, gdy jasne się stało, że jego partia zdecydowanie wygrała wybory mówił: „Panie prezydencie, melduję wykonanie zadania”. Nawiązał w ten sposób do meldunku sprzed 10 lat, gdy śp. Lech Kaczyński po wyborze na prezydenta, wypowiedział podobne słowa pod adresem prezesa Prawa i Sprawiedliwości. Dla przeciwników politycznych zdanie to stało się pretekstem do zmasowanego hejtu wobec obu braci. Jak potoczyła się dalsza historia, wszyscy wiemy.

Przywołuję te dwie sytuacje, gdyż mam nieodparte wrażenie, że swoisty meldunek wydarzył się ponownie, choć to słowo nie zostało użyte. Stało się tak za sprawą marszałka seniora otwierającego obrady Sejmu RP VIII kadencji. Gdy słuchałem tego, co mówił i jak mówił Kornel Morawiecki, nie miałem wątpliwości, że w obecnych okolicznościach jego wystąpienie ma wręcz symboliczny charakter. Ktoś taki jak Kornel – niezłomny bojownik, a jednocześnie pokorny sługa prawdy, wolności i solidarności, po tylu latach bycia niejako „żołnierzem wyklętym” tych wartości, miał pełne prawo czuć się jak, ktoś zdający raport. Wobec Sejmu, którego skład, w stopniu tak wielkim, jak nigdy dotąd, zasługuje na miano Sejmu Polski Niepodległej, mógł powiedzieć- Polsko, spełniła się misja mojego życia. Zamiast tego, postawił kilka najważniejszych zadań i pytań sobie (zawsze tak robi), posłom i nam, którym na Polsce zależy.

Wierzę, że poważne i z sercem podjęte wypełnianie tych obowiązków i poszukiwanie dobrych odpowiedzi spowoduje, że jak ujął to Kornel, będziemy prawdziwie użyteczni dla Polski i dla Świata. Dzięki temu będziemy mieli zdolność, między innymi, do właściwej reakcji na doniesienia z Francji.

Na kogo (nie) głosuję.

Gdybym nie miał ugruntowanego poglądu, na kogo warto głosować, od wczoraj wiedziałbym przynajmniej, na kogo głosować nie warto.

Najpierw jadąc samochodem, usłyszałem w radio (PR III) wymianę opinii ministra edukacji i ministra zdrowia na temat drożdżówek w szkolnych sklepikach. Oboje z wielkim przejęciem relacjonowali swe wysiłki na rzecz rozwiązania tego nabrzmiałego problemu. Pomyślałem, że zdecydowanie nie warto popierać rządu, którego ważni członkowie wydają się nie mieć poważniejszych zmartwień niż zażegnanie bułkowego kryzysu, który ten rząd sam wywołał.

Gdy dojeżdżałem do Legnicy, zwróciły moją uwagę przydrożne bilbordy przedstawiające dosyć nietypowo ubranego (jak na standardy wyborcze) kandydata na posła. Nazwisko napisano wielkimi literami – Jacek Kiełb. Przynależność partyjną (Platforma Obywatelska), czcionką tak małą, że musiałem prawie zatrzymać auto, żeby dostrzec tę informację. Pomyślałem, że absolutnie nie warto głosować na ugrupowanie, którego wstydzą się jego przedstawiciele.

Już wcześniej zdecydowałem, że poprę w wyborach do Sejmu RP Prawo i Sprawiedliwość. Jasne, że w polityce, jak i gdzie indziej, nie ma bytów idealnych. Jednego jestem pewien- Jarosław Kaczyński i jego najbliżsi współpracownicy to ewidentni propaństwowcy. Moim zdaniem, niczego nam tak bardzo nie brakuje, jak właśnie państwa, które przynajmniej podejmie poważną próbę skutecznego zadbania o obronność kraju, suwerenną politykę zagraniczną i gospodarczą, sprawne sądownictwo i służbę zdrowia, sensowną edukację i wychowanie. Niestety, w każdej z tych dziedzin rządząca przez 8 lat PO zawiodła. Nie spodziewam się cudów i spektakularnych sukcesów od pierwszego dnia nowych rządów. Jednak chociażby Wiktor Orban na Węgrzech udowodnił, że zmiany na lepsze są możliwe, bez względu na histerię rozpętaną przez ludzi zainteresowanych utrzymaniem stanu marazmu i bylejakości.

Mam jeszcze jeden powód, by głosować na PiS. Jego kandydatem jest Wojciech Murdzek. Nie znam polityka uczciwszego i bardziej rzetelnego. Jego atutem jest również zdolność poszukiwania rozumnego kompromisu także tam, gdzie górę biorą antagonizmy. To ważna cecha i szczególnie użyteczna w Sejmie, gdzie łatwiej o postawy konfrontacyjne niż o porozumienie wokół spraw naprawdę ważnych dla Polski.

W najbliższą niedzielę wszystko już będzie jasne. Życzę każdemu dokonania dobrego wyboru.

 

Liczby i łosie.

Czy Platforma Obywatelska uważa Polaków za durniów? Zastanawiam się nad tym nie po raz pierwszy. Jednak to, co usłyszałem dzisiaj (a bardzo wytężałem słuch) podczas konwencji wyborczej PO spowodowało, że pytanie stało się wyjątkowo aktualne.

Pani premier Ewa Kopacz zapowiedziała, że wprowadzi „powszechny, sprawiedliwy i prosty” podatek dochodowy PIT na poziomie 10 %. Obecna skala podatkowa to, w uproszczeniu: 18 % dla zarabiających do 7 000 miesięcznie plus 32 % nadwyżki ponad ten próg, dla zarabiających więcej. Wygląda więc na to, że nasze pensje wzrosną, bo mniejszą daninę będziemy płacić państwu. Jednak to nie koniec dzisiejszych rewelacji. Pani Ewa Kopacz zapowiedziała także zniesienie składki na ZUS i NFZ. No, to super!

Pierwsza lampka ostrzegawcza zapala się jednak, gdy mowa jest o dacie wprowadzenia tych dobrodziejstw. Półgębkiem wspomina się coś o roku 2017 lub 2018.  Dlaczego dopiero wtedy, skoro od 8 lat PO sprawuje rządy w Polsce, w tym 5 lat miała swojego prezydenta? Mogła przeprowadzić dowolną reformę fiskalną, a nie ogłaszać rewolucji podatkowej na miesiąc przed wyborami. Nawiasem mówiąc, minister Mateusz Szczurek (od finansów) twierdzi, że to wszystko, co premier zapowiada, jako konkret, jest zupełnie wstępną koncepcją.

 Druga, jeszcze bardziej jaskrawa lampka (a właściwie lampa), zapala się, gdy zastanowimy się nad liczbami. Nie jestem specjalistą od makroekonomii, ale w dobie Internetu łatwo dotrzeć do podstawowych danych. W sieci znalazłem na przykład informację, że w roku 2015 wpływy z podatku PIT szacowano na poziomie 44 miliardów. Jeśli w kieszeniach obywateli ma zostać więcej pieniędzy niż dotychczas, państwo powinno pobrać chyba mniejszą kwotę. Oczywiście, historia zna przypadki, gdy obniżenie stawek podatkowych, paradoksalnie zwiększało wpływy. Klasycznym przykładem jest akcyza na alkohol. O ile jednak, mogą wskutek zmniejszenia obciążeń i ewentualnego upowszechnienia płacenia podatku PIT (ograniczenie szarej strefy) wzrosnąć dochody budżetu? O 10, 20 czy 50 procent? Załóżmy optymistycznie, że zamiast dotychczasowych 44 miliardów, do kasy państwa wpłynie nawet 66 miliardów (co wydaje się abstrakcyjnie wysokim skokiem), czyli o 22 miliardy więcej niż obecnie.

Jednak, ponieważ według zapowiedzi Platformy Obywatelskiej nie będą pobierane składki na ZUS i NFZ, te 22 miliardy powinny wystarczyć na sfinansowanie wydatków na ubezpieczenia społeczne i ochronę zdrowia. Czy jest to możliwe? Zamiast odpowiedzi na pytanie podam dwie liczby. Ze składek odprowadzanych do ZUS w 2015 roku wypłacone mają być emerytury, renty i zasiłki na kwotę 177 miliardów. Na utrzymanie szpitali, leczenie w przychodniach i leki dla chorych mają być wydatkowane składki pobrane na NFZ  w kwocie 66 miliardów. Łącznie z pieniędzy pobranych od Polaków płacących podatki wydatkowana będzie na te dwie dziedziny życia zawrotna suma ponad 240 miliardów.  Czy wymaga jakiegoś komentarza zestawienie liczby 240 i 22? Czy poważny jest ktoś, kto stawia między nimi znak równości?  

 

Na wypadek, gdyby ktoś usiłował tłumaczyć, że ewidentny niedobór środków (218 miliardów!) można uzupełnić przesuwając pieniądze z innych „kieszeni” budżetu państwa, spieszę donieść, że wszystkie dochody budżetu w 2015 roku szacowane są na około 270 miliardów.  Czy w związku z tym, warto jeszcze raz stawiać pytanie o wiarygodność dzisiejszych zapowiedzi  premier Ewy Kopacz i jej stronników?

Jak się zastrzegałem wcześniej, nie jestem ekspertem w dziedzinie ekonomii. Jeśli ktoś potrafi wykazać jakiś zasadniczy błąd w uproszczonym zestawieniu elementarnych liczb, które przedstawiłem, będę wdzięczny za wyprowadzenie mnie z błędnego odczucia. Jakie to odczucie?

W telewizji widziałem reklamę kredytu, w którym zapłacone odsetki podobno wracają do kredytobiorcy jak bumerang. Emitowany jest także inny spot, w którym łosiem okazuje się człowiek, dający się nabrać na mało atrakcyjne oferty ubezpieczeniowe. Moje odczucie, wracając do postawionego wyżej pytania, jest takie, że Platforma Obywatelska traktuje nas, jak stado łosi, a na dodatek trzepniętych w głowę bumerangiem. Czy populacja tych zwierząt  jest w Polsce duża, przekonamy się 25 października podczas wyborów parlamentarnych.

Dziki na klepisku.

Mam wątpliwości, czy prezydent Beata Moskal-Słaniewska, zgodnie ze swoim hasłem wyborczym, rzeczywiście jest bliżej ludzi. Zdecydowanie potwierdziło się jednak, że przynajmniej czasem, bierze pod uwagę to, co mieszkańcy mówią i piszą. Tyle tylko, że reakcja na te głosy  bywa zadziwiająca.

Konkretnie, chodzi mi o skwer przy ul. Franciszkańskiej. Faktem jest, że nie wszystkim podobał się rodzaj nasadzonej tam zieleni, a niektórym także zagłębienia w posadzce skweru kryjące oprawy iluminacji świetlnej. Ostatnio także ja wtrąciłem swe trzy grosze do dyskusji o placu. Dla mnie problemem było kiepskie utrzymanie roślin (jak mogą wyglądać np. trawy można zobaczyć nieopodal, przy hotelu „Fado”). Zwracałem uwagę, że przez brak ich należytej pielęgnacji następuje wręcz totalne zachwaszczenie (wpis na blogu w dn. 26 czerwca „Dziki na chwastowisku”) gazonów i kwater posadzkowych.

Najwyraźniej pani prezydent wzięła sobie do serca głosy obywateli i „pogodziła” wszystkich. Po kilku miesiącach zastanowienia, wybrała styl działania propagowany niegdyś przez pewnego jegościa z Białegostoku – nie będzie niczego. Zdemontowano elementy iluminacji- bo, po co nam takie fanaberie poprzedniej władzy? Wykopano wszystkie rośliny – bo, w jakim celu trudzić się utrzymaniem zieleni wymagającej troski nieco większej niż np. popularne bratki? Zasypano kwatery w posadzce ziemią- bo dlaczego ma być nierówno, skoro, jak widać po śladach zostawionych na powstałych klepiskach, świetnie się chodzi i jeździ po nich na tzw. szagę? Jeszcze jeden drobiazg- przy okazji wykopków zniszczono i pozostawiono nie naprawiona jedną z kamiennych płyt. Ale któż z obecnej władzy przejmował by się czymś, co  „betonuje Świdnicę”?

I co dalej? Nic, pełny spokój. Czy tak zostanie na stałe? Trudno powiedzieć, być może nie. W każdym razie, od trzech tygodni koszmarek przy ul. Franciszkańskiej straszy. Dlatego ludzie, którzy przychodzą tam posiedzieć na ławeczkach lub dać się pobawić dzieciom figurami dzików, z niedowierzaniem pukają się w czoło. Nie mogą się nadziwić, że władza podejmuje tak niedorzeczne decyzje, demolując poprzedni wystrój placu bez zaproponowania niczego w zamian . Dodam od siebie, że fatalny jest także termin, w jakim wykonano „rozwałkę” lub, jak ktoś woli, „ siermiężną urawniłowkę” placu.  Jesteśmy wszakże w pełni sezonu turystycznego. Choćby jutro w świdnickim Rynku zapowiadany jest zlot właścicieli ekskluzywnych samochodów.  Jakie wrażenia odniosą świdniczanie i goście, widząc skwer w obecnej postaci?

Zawsze drażniło mnie, gdy ktoś na wyrost przedstawiał się, jako tzw. głos ludu. Dlatego wyłącznie we własnym imieniu (choć wiem, że podobnie myśli wielu świdniczan), apeluję do pani Beaty Moskal-Słaniewskiej, żeby czym prędzej ponownie nadała skwerowi estetyczny wygląd i charakter miejsca do odpoczynku.

Śmieszne rzucanie granatem. Brawo ona.

Podczas ostatniej sesji Rady Miejskiej Beata Moskal-Słaniewska obszernie odpowiadała na pretensje części świdniczan o remont ul. Sikorskiego. Pani prezydent mocno dziwiła się ich reakcjom. Tłumaczyła rzecz oczywistą, że podczas prac występują pewne uciążliwości, ale warto wykazać cierpliwość, bo nowa droga będzie lepsza i bezpieczniejsza.

Przyznam, że po raz pierwszy od dawna zgadzałem się z tym, co mówiła BMS. Wyszło jednak na to, że chyba ona sama przestała się z tym zgadzać. Wysłała bowiem, list do mieszkańców Os. Młodych, których przeprasza z powodu mającej się wkrótce rozpocząć przebudowy ul. L. Zamenhofa, Ceglanej i E. Plater. Treść i forma odezwy sugeruje, że inwestycja ta jest bezsensowna, a projekt techniczny wadliwy. Co najgorsze, z pisma wynika, że miasto, wbrew przekonaniom BMS, zmuszone będzie współfinansować roboty na drodze. Jest to nieprawdą, bo koszty budowy ponosi inwestor stawiający nieopodal galerię handlową.

Skoro jednak, zdaniem BMS dzieje się tragedia, trzeba napiętnować jej sprawców. Pani prezydent zaliczyła do nich Wojciecha Murdzka i mnie. Nie wiem, czy za chwilę wypomni nam także inne zbrodnie. Przyznać muszę, że dopóki rządziliśmy Świdnicą, sporo nabroiliśmy w dziedzinie dróg, także przygotowując kilka zadań na ten rok. Obecna władza właśnie je realizuje lub przystąpi do nich za chwilę. Oczywiście, jeśli po drodze (nomen omen) czegoś nie zepsuje. Dla mniej zorientowanych z pamięci przypominam kilka z tych zadań: przebudowa ul. Sikorskiego, przebudowa ul. Kliczkowskiej, budowa ronda u zbiegu ul. Wałbrzyskiej, Polej Drogi i J. Kochanowskiego, przebudowa ul. Wałbrzyskiej, budowa ul. Sudeckiej (nowe osiedle domów jednorodzinnych pomiędzy ul. Bystrzycką i Westerplatte), przebudowa ul. Spółdzielczej.

 Najwyraźniej BMS pisząc swój list miała intencję „dokopania” nam. Jak wiele innych rzeczy, które robi, wyszło to w stylu komediowo-samobójczym. Przykładem jego stosowania jest zachowanie pewnego dzielnego wojaka, który chciał wykonać atak granatem. Wyciągnął zawleczkę, a potem……..rzucił ją w kierunku  swych wrogów, resztę niebezpiecznego narzędzia zostawiając w dłoni.  

Nie lubię makabry, więc kończę ten tekst. Jednak dla wywołania uśmiechu pani prezydent dedykuję jej swój  pomysł na korektę scenariusza pewnej reklamy, często emitowanej w telewizji.

Ja plus moja historia.

Umiem ruszać uszami.

Umiem zrobić rurkę z języka.

Umiem nie oblizać się po pączku.

Umiem nie rumienić się przy pisaniu bzdur.

Umiem odwracać kota ogonem do góry.

Umiem robić ludziom wodę z mózgu.

Umiem nawet przepraszać, że za cudzą kasę poprawiają się świdnickie drogi.

Umiem strugać z siebie głupka.

Wszystko umiem.

Brawo ja.

Im naprawdę może się udać!

Sobotę spędziłem w Katowicach. Postanowiłem na własne oczy zobaczyć Konwencję Programową PiS i zjednoczonej prawicy,  której tak wiele miejsca poświęcają media. Co o niej myślę?

1.      Zaskoczyła mnie otwartość PiS, mającego opinię wyjątkowo hermetycznego środowiska. Żeby wejść na salę, gdzie odbywały się  panele dyskusyjne, wystarczyło jedynie wpisać się na listę gości. Nikt mnie nie pytał kim jestem i skąd się tam wziąłem. W ciągu minuty otrzymałem identyfikator upoważniający do wejścia na sale obrad oraz książkę zawierającą skróty wystąpień wszystkich panelistów występujących tego dnia.

2.      Nie powiem, że wszystko, co tam słyszałem, budziło mój zachwyt. Przekonałem się jednak, że to środowisko stanowi liczna grupa osób, które same w sobie są osobowościami, a łącznie posiadają ogromny potencjał intelektualny. I wcale wiodącymi postaciami nie byli obecni posłowie lub członkowie tzw. zakonu. Zdecydowanie najbardziej błyszczeli specjaliści, z których tylko część pełni obecnie funkcje polityczne lub publiczne.

3.      Sądząc po zróżnicowanej tematyce paneli i ich wysokim poziomie merytorycznym, wygląda na to, że PiS bardzo poważnie i odpowiedzialnie  przygotowuje się do przejęcia władzy. Oczywiście, dostrzegałem też elementy, odgrywające głównie rolę wizerunkową. Któż jednak tego nie robi? Dla mnie taka konwencja jest zdecydowanie bardziej sensowna niż powtarzające się „produkcyjniaki” w wykonaniu pani premier Kopacz, odwiedzającej kolejne zakłady pracy.

4.      Nie wiem, czy PiS i współdziałające z nim ugrupowania wygrają wybory. Jestem jednak spokojny, że bardzo realistycznie oceniają stan Polski i wiedzą co chcą osiągnąć, zdobywając władzę. Jestem też pewien, że stawiają sobie realizację celów odpowiadających obecnym wyzwaniom i dobrze służących Polsce. Co ważne, sadzę, że w dużym stopniu wiedzą, jak je osiągnąć. Im naprawdę, może się udać!

Pomagam prezydent Beacie Moskal-Słaniewskiej. Bezinteresownie!

Podczas ostatniej sesji Rady Miejskiej okazało się, że prezydent Beata Moskal-Słaniewska pilnie śledzi moją aktywność w Internecie. Postanowiłem to wykorzystać i poprzez kolejny tekst pomóc jej w ogarnięciu ważnej sprawy. Robię to, bo szkoda mi pani prezydent, gdy publicznie wypowiada niedorzeczności na temat Parku Centralnego, usiłując usprawiedliwić rezygnację z jego rewitalizacji. Nie wnikam, czy nikt z urzędników nie przekazuje  BMS podstawowych informacji, czy może pani prezydent ma dystans do przekazywanej wiedzy. W każdym razie przykro jest obserwować, jak błądzi, żyjąc w obłoku  fałszywych przekonań.

Przede wszystkim chcę jej uświadomić, że nie jest prawdą, jakoby „poprzednia ekipa” nie przygotowała całościowej koncepcji rewitalizacji Parku Centralnego. Kompleksowe opracowanie znajduje się od kilku lat w Urzędzie Miejskim. Jeśli BMS ma kłopot w jego identyfikacji to podpowiem, że chodzi o dokument z wieloma obrazkami. Kilka z nich jest szczególnie charakterystycznych, więc opiszę je, żeby łatwiej było rozpoznać. Takie kolorowe „prostokąciki” ustawione pionowo, to „brama światła”, czyli wejście do parku od strony ul. Sprzymierzeńców vis a vis Szkoły Podstawowej 315. Wielobarwna „harmonijka” ustawiona ukośnie w przestrzeni, to zlokalizowane  obok klubu muzycznego „Łaźnia” zmodernizowane schody pomiędzy dawnym cmentarzem a terenem parku. „Pudełeczka z płotkami” to planowana przystań dla kajaków i miejsce do grillowania.  „Wężyk”’ znajdujący się w okolicach dawnego ogrodu różanego, to kaskada wodna z zamontowanymi na niej stanowiskami dla dzieci, które bawiąc się, w praktyce poznawałyby podstawy hydrotechniki.   „Chałupki” rozsiane wśród drzew przy rondzie, to interaktywne stanowiska badawcze, na których dzieci ( a może i dorośli) dokonywałyby doświadczeń ilustrujących naturę różnych zjawisk przyrodniczych.  Gdyby te wskazówki były niewystarczające dla rozpoznania koncepcji, można szukać obrazków ze zrewitalizowana halą sportową, którą chcieliśmy przekształcić w Interaktywne Centrum Edukacyjne (takie małe „ Centrum Kopernik”). W ostateczności trzeba się rozglądać za  „ptaszkami” unoszącymi się nad kopcem zajmowanym kiedyś przez Światowida. Tego chyba nie sposób pomylić z czymś innym.

 

Nieśmiało zwrócę jeszcze uwagę na inne kolorowe „kratki” zawarte w koncepcji. Każda z nich jest podpisana. Nie pamiętam, być może oprócz słów polskich, umieszczono przy nich także łacińskie wyrazy. Proszę się jednak nie przerażać. Są to nazwy roślin przewidzianych do nasadzenia w miejscach oznaczonych na planie parku kolorami z tychże „kratek”. Piszę to, żeby rozwiać wyrażaną przez BMS obawę o  marginalne potraktowanie przez poprzedników spraw zieleni parkowej.

Jeśli poszukiwania koncepcji zakończą się powodzeniem, warto skupić się na innych ważkich problemach podnoszonych przez panią prezydent. Martwi się ona, jak dojechać lub dojść do Parku Centralnego. Uprzejmie informuję, że jest to wykonalne. Temu służy przede wszystkim zmodernizowana gruntownie ul. Śląska z dogodną ścieżką rowerową. Między innymi w tym celu wykonano w ubiegłym roku przebudowę ul. Pionierów. Z tych samych powodów ułożono nową nawierzchnię chodnika ul. Sprzymierzeńców. Dla pieszych z kierunku pl. Grunwaldzkiego użyteczne będą nowe alejki w zrewitalizowanym Parku Kasprowicza. A integracji przestrzeni parku z sąsiednim terenem rekreacyjnym służy przebudowa wiaduktu na Polnej Drodze oraz planowane do wykonania w tym roku chodniki wzdłuż zalewu.  Przy okazji warto wyprowadzić BMS z błędu, że do obsługi Parku Centralnego kluczowe znaczenia ma ul. Lipowa. Jej rolą jest obsługa przyszłego osiedla mieszkaniowego, które powstanie w okolicach byłego szpitala. W związku z tym budowa tej drogi powinna być traktowana przede wszystkim, jako obowiązek  dewelopera (i przez niego sfinansowana), a nie inwestycję  miasta konieczną do komunikacji z parkiem.

Słusznie BMS troszczy się o miejsca do parkowania samochodów.  Duża ich ilość może być dostępna bezpośrednio po drugiej stronie ul. Śląskiej. Tak przewidywał projekt aquaparku, a potem całościowa koncepcja rewitalizacji terenu OSiR-u. Być może pani prezydent pamięta, że niedawno, podczas spotkania z mieszkańcami Kraszowic mówiłem o tym. To było wtedy, gdy  zebrani usłyszeli, że w Świdnicy nie powstanie żaden aquapark (nawet skromny), bo są pilniejsze potrzeby. Otóż, odniosłem wrażenie, że BMS nie zamierza  brać pod uwagę tej koncepcji, a może nawet jej nie zna. Nawiązuję do tej sprawy, bo istotne jest, żeby parking zbudować z sensem, czyli uwzględnić przyszłościowe zagospodarowanie całości terenu, a w szczególności fakt, że przy ul. Śląskiej można wydzielić atrakcyjną działkę pod zabudowę kubaturową. Parking nie powinien z nią kolidować.

Absolutnie zgadzam się z BMS, że w Parku Centralnym ważna jest woda, a dokładniej jej fatalny stan. Wbrew pozorom nie jest to problem nadmiernie skomplikowany, a jego rozwiązanie absolutnie nie utrudnia prowadzenia prac rewitalizacyjnych na terenie parku. Pod koniec ubiegłego roku spotkałem się z przedstawicielem zarządcy „wody”, który zapewnił mnie, że jeśli miasto sfinansuje oczyszczenie stawów ( w tym wywiezienie mułu) „od ręki” możliwe jest zawarcie stosownego porozumienia. Z oczywistych względów nie mogłem  sfinalizować sprawy, ale nie jest to chyba szczególnie trudne dla pani prezydent, która chętnie opowiada o swych znakomitych relacjach z otoczeniem. Koszt tej operacji nie jest też monstrualny i stanowi ułamek oszczędności, jakie miasto uzyskało wskutek wyjątkowo udanego rozstrzygnięcia przetargu na I etap rewitalizacji parku. Niestety, bez uzasadnionego powodu BMS rozwiązała umowę z tanim i rzetelnym wykonawcą.  

 

Mógłbym jeszcze sporo dodać w sprawie Parku Centralnego, ale kończę, żeby nie nadwyrężać sił pani prezydent, gdy będą jej referowali mój tekst. Żeby było jasne, te życzliwe podpowiedzi sformułowałem całkowicie bezinteresownie. Prezydent Beata Moskal-Słaniewska może z nich korzystać nawet nie wspominając o źródle ich pochodzenia.

Dziki na chwastowisku.

Sensacyjką ( bo raczej nie sensacją) ostatnich dni stały się zmagania prezydent Beaty Moskal-Słaniewskiej z wymogami obowiązującego prawa antykorupcyjnego. Przyznam, że jej manewry ze zbyciem udziałów w spółce nie ekscytują mnie. Sądzę, że płonne są nadzieje ludzi liczących na to, że sprawa ta spowoduje usunięcie BMS ze stanowiska. Moim zdaniem nawet najbardziej fatalny prezydent ma na tyle oleju w głowie, żeby nie dać się wyautować w ten sposób.

Znamienne jest jednak milczenie osób, które jeszcze niedawno miały bardzo wiele do powiedzenia na temat przejrzystości reguł życia publicznego (modne słowo „transparentność”). Ludzie ci z wyrachowaniem formułowali bzdurne insynuacje lub krzywdzące oskarżenia rzucające cień na politycznych rywali BMS. Gdzie są dzisiaj?  Najwyraźniej kundelki podwinęły ogony i zamiast ujadać, udają że wszystko jest O.K, choć nie jest. Przynajmniej w zakresie stylu postępowania i dobrego smaku, ale pewnie szkoda prądu na dociekania, czy BMS prezentuje się jako osoba z tzw. klasą.

 

Moim zdaniem, jest wiele ważniejszych powodów do krytycznej oceny działań pani prezydent niż gierki udziałami jej własnej spółki. Niektóre powtarza się szczególnie często, jak np. rezygnację z organizowania Festiwalu Reżyserii Filmowej lub Kongresu Regionów. Choć przyznam, że po dosyć żenującym poziomie przeprowadzonego pod rządami BMS jubileuszu 25-lecia samorządu terytorialnego (kto uczestniczył, wie o czym mówię) , dostrzegam pewne zalety, tego że obecna władza nie porywa się na poważniejsze przedsięwzięcia. Rażące niedociągnięcia organizacyjne i świecąca pustkami sala teatralna stanowiłyby raczej antypromocję Świdnicy. Chociaż, może jestem zbyt surowy? Przecież wielkim zmartwieniem BMS podczas obchodów ćwierćwiecza  świdnickiego samorządu było prawdopodobnie to, jak nie zauważyć, że połowa tego okresu przypada na całkiem udane rządy ekipy prezydenta Murdzka. A jeśli się ma takie priorytety, trudno zadbać o jakość całości.

Wczoraj na Facebooku zauważyłem zabawny mem przedstawiający BMS jako patronkę niespełnionych obietnic. Nie gorączkujmy się jednak, przed nią jeszcze długi okres rządzenia, więc zdarzą się pewnie i dobre rzeczy. Dla mnie ciekawą kwintesencją sposobu działania obecnej władzy jest jej stosunek do  motywów świdnickiego dzika. W weekend był on bohaterem sympatycznego festynu w Rynku ( dla porządku przypomnę, że po raz pierwszy zdarzyło się to przed rokiem za ancien regime J), podczas którego władza miała szansę się „produkować’ wobec publiczności. Niestety, nieco mniej budujące jest to, że nieopodal,  na ul. Franciszkańskiej, otoczeniem powszechnie lubianego dzika- bibliotekarza stało się chwastowisko. Dorodne mlecze, osty i inne chwasty panoszą się w posadzkowych kwaterach i gazonach przeznaczonych na zieleń ozdobną. Któż jednak po reorganizacji przeprowadzonej w Urzędzie Miejskim nadmiernie przejmował by się placem zbudowanym przez poprzedników?  A przecież urządzając nowe rabatki kwiatowe w różnych częściach miasta, warto nie marnować tego, co już jest.

 

Czy to jest mniej oczywiste niż obowiązek zaprzestania działalności gospodarczej przez panią prezydent? Nie sądzę.

Plecionkarze i młotkowi.

Pszczelarz, tancerz, operator maszyn leśnych oraz koszykarz-plecionkarz. Bynajmniej, nie przedstawiam listy uczestników następnej edycji „Idola”. Są to przykłady zawodów, jakie można uzyskać w systemie polskiego szkolnictwa zawodowego. Wybrałem kilka z nich, żeby zilustrować, jak wielka jest ich różnorodność. Piszę o tym w nawiązaniu do wczorajszej decyzji Rady Powiatu o likwidacji IV LO w Świdnicy.  Panowie starostowie i stojąca za nimi murem koalicja postawili na swoim. Pozostaje pytanie – co dalej? 

Odpowiedzi na nie warto szukać, w związku z koronnym argumentem podnoszonym przez zwolenników likwidacji szkoły. Twierdzą oni, że zbyt wielu młodych mieszkańców naszego powiatu decyduje się na naukę w liceach  ogólnokształcących zamiast w szkołach zawodowych, dla których subwencja oświatowa jest większa aż o 21 procent. Dlatego ignorując fakt ewidentnego zainteresowania „mundurówką”, unicestwiono ją, przymuszając w ten sposób młodzież do wyboru którejś z istniejących szkół zawodowych. Rozwiązanie to jest logiczne tylko pozornie.

Nikt nie zadał sobie bowiem, trudu przeanalizowania, czy popyt na „mundurówkę” może się nam po prostu opłacać. Wszakże podawano przykłady powiatów, w których takie inicjatywy dopiero raczkują (czyżby rządzili tam masochiści i tumany?). IV LO miało nad nimi przewagę dobrej marki, którą wypracowało sobie w czasie dziesięcioletniej pracy. Dlatego znacząca część jego uczniów przyjeżdżała do Świdnicy spoza naszego powiatu. W rezultacie do budżetu trafiała „idąca” za nimi subwencja oświatowa. Jednak zamiast  zbudować szkołę jeszcze bardziej atrakcyjną, przyciągającą większą ilość przybyszów z Polski, zrobiono coś zupełnie przeciwnego.  I to w czasie, gdy właśnie na horyzoncie pojawia się szansa na dobrą koniunkturę.

Ogłoszony przez Ministerstwo Obrony Narodowej program utworzenia (wreszcie!) obrony terytorialnej przewiduje jej powiatową strukturę. Obrona terytorialna zawiera w sobie nie tylko komponent ściśle wojskowy, pewnie miły dla wielu uczniów IV LO. Skuteczny system musi także zawierać elementy  ratownictwa medycznego, ochrony ludności cywilnej, pomocy w zwalczaniu skutków klęsk żywiołowych  i wiele innych aspektów, które w oczywisty sposób łączą się ze specyfiką szkoły „mundurowej”. Ponadto warto zauważyć ewidentny wzrost zainteresowania przeróżnymi formami turystyki i rekreacji kojarzącymi się z elementami obronności. Bez trudu można znaleźć wakacyjne lub weekendowe oferty dla ludzi, którzy chcą pobiegać po lesie z pneumatycznymi karabinkami, przeżyć namiastkę przygody survivalowej itp. Ktoś musi przecież potrafić zorganizować te przedsięwzięcia, dobrać i naprawić niezbędny sprzęt, zadbać o bezpieczeństwo uczestników. Dlaczego osobami przygotowanymi do pełnienia tych ról nie mogą być absolwenci świdnickiej „mundurówki”? Aż się prosi, żeby w zgodzie z interesem powiatu i wielokrotnie   potwierdzonymi preferencjami młodzieży stworzyć placówkę, która zagospodaruje istniejącą niszę rynkową w dziedzinie szkolnictwa ponadgimnazjalnego. Wystarczy przekształcić szkołę ogólnokształcącą w zawodową, pozostawiając jej dotychczasowy ryt, a jednocześnie wzbogacając profil kształcenia. Niestety, z bardzo obszernego uzasadnienia uchwały o likwidacji szkoły wynika, że nie przeprowadzono sensownej analizy w tym  względzie.

Zapewne zmiany ogólniaka w szkołę zawodową nie dokonuje się łatwo, ale jest to możliwe. Ktoś zapyta, jaki zawód można by zdobyć w tak zmodyfikowanej  „mundurówce”. Obecnie w oficjalnym wykazie zawodów, które stanowią załącznik do Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 26.06.2007 znajdujemy na przykład następujące pozycje: technik ochrony fizycznej osób i mienia, ratownik medyczny, technik pożarnictwa. Nie jest to jednak zbiór ostatecznie zamknięty, lecz podlega rozszerzeniu w miarę pojawiania się  realnych potrzeb społecznych. Dowodem na to są następujące zawody, które od niedawna są do uzyskania w polskiej szkole: technik obsługi turystycznej, technik turystyki wiejskiej, asystent osoby niepełnosprawnej. Czy nie jest możliwe przekształcenie IV LO w szkołę zawodową oferującą zdanie matury, a jednocześnie dającą szansę na zdobycie kwalifikacji, które są poszukiwane na rynku pracy w sektorze „obronność”? Kto może powiedzieć, że taka szkoła nie byłaby hitem edukacyjnym? Dlaczego nie zgodzono się, aby rozpoznać w praktyce tę możliwość, przynajmniej na rok odkładając decyzję o likwidacji? Dlaczego wybrano opcję najbardziej prymitywną – zneutralizowania protestujących nauczycieli i zaniechania wysiłku na rzecz pozytywnych zmian w IV LO?

Członkowie koalicji rządzącej powiatem mają w większości dyplomy wyższych uczelni, a niektórzy uważają się za ekspertów w dziedzinie edukacji. Sprawiają jednak wrażenie jakby byli, co najwyżej absolwentami kierunku kształcenia technik koszykarz- plecionkarz ( z całym szacunkiem dla producentów wyrobów z wikliny) – po prostu plotą, plota, plotą…… Niestety, czasem idą dalej i zachowują się jak uczestnicy kursów operatorów młotów pneumatycznych - głusi na sygnały z zewnątrz r…….ą, r…..ą, r……..ą.

Na minutę przed prezydencką debatą.

Sztaby wyborcze kandydatów prześcigają się w realizacji pomysłów, jak na ostatniej prostej zjednać sobie wyborców. Ja już dokonałem osobistego wyboru. Dlatego na kilka minut przed rozpoczęciem debaty telewizyjnej, być może przesądzającej o wyniku głosowania, zestawiam, nie tylko na własny użytek, argumenty na rzecz poparcia Andrzeja Dudy.

Prezydent największą rolę odgrywa w trzech dziedzinach: reprezentacji Polski, jako głowa państwa, polityki zagranicznej i polityki obronnej. Kilka słów o każdym z tych zagadnień.

Jak obecny prezydent radzi sobie z zadaniami reprezentacji Polski oraz budowaniu jej autorytetu ( nie wspomnę o tzw. majestacie Rzeczypospolitej), każdy widzi. Lista małych wpadek i całkiem sporych kompromitacji jest ogromna. Niestety, trudno zaprzeczyć, że pierwszy obywatel stał się synonimem obciachu. Szkoda miejsca na rozwijanie tematu.

O tym, że można w skomplikowanych relacjach międzynarodowych skutecznie bronić interesów państwa pokazały dużo mniejsze od nas Węgry. Kwintesencją polskiej polityki zagranicznej ostatnich lat był „hołd berliński” ministra Sikorskiego oraz podpisanie się pod postanowieniami paktu klimatycznego, który jest ewidentnie destrukcyjny dla ekonomii  naszego kraju. Pod patronatem Bronisława Komorowskiego, na użytek walki z prezydentem Lechem Kaczyńskim i PiS-em, wbrew elementarnym faktom ignorowano zagrożenie ze strony Rosji i absolutnie błędnie układano relacje z nią. Nie zmieniła tego nawet katastrofa smoleńska. Dopiero po agresji na Ukrainę, niczym nawróceni neofici, obecny prezydent i ministrowie zaczęli prześcigać się w antyrosyjskiej retoryce i czynieniu pustych gestów, wykorzystywanych przeciwko nam przez rosyjską propagandę. Wybranie Donalda Tuska na „króla” Europy nie może przesłonić faktu, że Polska jest osamotniona. Kraje „starej” unii promują przede wszystkim własne racje i traktują nas protekcjonalnie. Państwa Europy Środkowej i Wschodniej, którym mieliśmy ambicje przewodzić, nie liczą się z nami lub są niechętne. USA są zdezorientowane naszą chwiejnością. Rosja jest wobec nas otwarcie wroga. Tak wygląda bilans ostatnich lat w polityce zagranicznej, w której na mocy konstytucji i utrwalonej praktyki wielka rolę odgrywał Bronisław Komorowski. Nie wierzę, że podczas swej drugiej kadencji dokonałby sensownych korekt. Czy jest do tego zdolny Andrzej Duda? To się dopiero okaże, ale jest na to uzasadniona nadzieja. Tym bardziej, że kandydat publicznie ogłosił, że w przypadku zwycięstwa ważną osobą w jego kancelarii będzie prof. Krzysztof Szczerski. Jego bardzo wysokich kompetencji w sprawach międzynarodowych nikt rozsądny nie może podważyć.

Bronisław Komorowski będący ministrem obrony narodowej a potem prezydentem miał ogromny wpływ na stan naszej obecnej obronności. Do niedawna mało się o niej mówiło, bo tworzono obywatelom iluzję bezpiecznej Europy. Fakty są takie, że Wojsko Polskie może „zaimponować” potencjalnym agresorom jedynie ilością generałów, bo nawet nie ich jakością. Nominacje generalskie nierzadko wywołują zdumienie kadry oficerskiej. Wielu doświadczonych żołnierzy, między innymi pilotów i weteranów misji wojskowych opuszcza armię. Przyjęto kompletnie chybioną koncepcję organizacji sił zbrojnych, pomijając całkowicie konieczność istnienia obrony terytorialnej. Program Narodowych Sił Rezerwowych sami jego twórcy uznali za absolutną pomyłkę. Przez lata nie zmieniono dyslokacji jednostek wojskowych. Wschód Polski jest praktycznie odsłonięty, a stany osobowe w tej części Polski są najniższe. Ostatnie zmiany w systemie dowodzenia (sztab generalny, rodzaje wojsk, minister) pogłębiają chaos zarówno w czasie pokoju, jak i podczas ewentualnego zagrożenia wojennego. Dopuszczono do znacznej destrukcji przemysłu zbrojeniowego. Jest to między innymi praprzyczyna ostatnich kontrowersji dotyczących śmigłowców. Jaką nieudolność, zakrawającą wręcz na sabotaż, wykazywano w ciągu ostatnich 10 lat w związku z produkcją np. armatohaubicy „Korab” wie każdy, kto choć trochę interesuje się militariami. Owszem, podejmowano także dobre decyzje, jak choćby dotyczące dwóch nadmorskich dywizjonów rakietowych lub transporterów „Rosomak”. Jednak to za mało, bo nawet F16 na tle, których Bronisław Komorowski prezentował się w kampanii wyborczej mają tylko w części wykorzystywany swój potencjał z powodu braku odpowiedniego uzbrojenia i wystarczającej ilości wyszkolonych pilotów. Negatywnie na naszą zdolność do obrony rzutuje także niewystarczająca wiarygodność wobec jedynego sojusznika, który ma możliwość przeciwstawienia się Rosji. To jest jeden z powodów dla, których są opory w oddaniu nam do dyspozycji lub rozmieszczeniu w Polsce najnowocześniejszych systemów uzbrojenia. W tym kontekście reakcja naszych władz państwowych na Smoleńsk, gdzie oprócz prezydenta zginęli NATO-wscy generałowie, a na pokładzie samolotu znajdowała się wojskowa aparatura łączności, zdecydowanie wykracza poza obszar symboliki i emocji. Polska samodzielnie nie wygra wojny z Rosją. Jednak czy możemy liczyć, że broniąc się zadamy agresorowi straty zniechęcające go do podjęcia decyzji o ataku lub dotrwamy do momentu odsieczy wojsk NATO? Jej warunkiem jest trzymiesięczna samodzielna obrona? Czy ktoś dostrzega jej realne szanse. Jeśli nie, najbardziej racjonalną decyzja jest błyskawiczna zmiana na stanowisku zwierzchnika sił zbrojnych. Jest nim Prezydent RP.

Nie chcę przedłużać tekstu o wątki zarzucanych Bronisławowi Komorowskiemu powiązań z dawną i obecną agenturą. Nie podejmuję się rozstrzygać o ich prawdziwości. Przyznam jednak, że jeśli prezydent podczas przesłuchania przez prokuratora nie potrafi odpowiedzieć na pytania dotyczące raportu z likwidacji WSI i zasłania się brakiem pamięci nawet co, do faktu, czy czytał ten raport, to nie wygląda dobrze. Być może kwestie te poruszone będą podczas rozpoczynającej się za chwilę debaty.  Nie sądzę, żeby zmieniła ona moją ocenę dotychczasowej pracy obecnego prezydenta i rozwiała nadzieje na dobrą kadencję Andrzeja Dudy. Jeśli okażę się inaczej, będę miał odwagę przyznać się do pomyłki.

Cisza nad aquaparkiem.

Najpierw przypomnę pewną wypowiedź na temat aquaparku dla Świdnicy.

„Natomiast warto w niedługim czasie powrócić do pomysłu kompleksu, który zawierałby nowoczesny basen kryty i dodatkowe atrakcje, w tym na pewno brodzik dla dzieci, basen do nauki pływania dla maluchów czy kompleks saun. Taki obiekt, wart ok. 25-28 mln zł., byłby możliwy do realizacji i utrzymania.”

Jeśli ktoś nie pamięta, jest to stanowisko Beaty Moskal-Słaniewskiej  opublikowane 9 listopada 2014 roku na portalu świdnica24.pl. Redakcja w ramach kampanii wyborczej stawiała wówczas różne pytania kandydatom na prezydenta. Obecna pani prezydent odpowiedziała wtedy, że „wypasiony” aquapark  jest zły, ale taki „szyty na miarę” owszem, jak najbardziej tak. Zresztą, pogląd taki wyrażany był przez nią i jej środowisko przez wiele miesięcy wcześniej, więc sprawiał wrażenie trwałego i solidnie przemyślanego. Przedwczoraj okazało się, że jest zupełnie inaczej. Pani prezydent jednoznacznie stwierdziła, że w Świdnicy nie będzie żadnego parku wodnego. 

Ciekawe są okoliczności, w jakich poznaliśmy prawdę. Stało się to podczas spotkania z mieszkańcami. Będąc jego uczestnikiem, zapytałem wprost o aquapark w kontekście przyszłości obiektów OSiR przy ul. Śląskiej. Pani prezydent wyraźnie nie miała ochoty odpowiadać na pytanie. Dopiero zdecydowana interwencja radnego Wiesława Żurka spowodowała, że nie udało się jej wykpić od odpowiedzi.

Dlaczego upomniałem się o tę sprawę? Po pierwsze, wielokrotnie mieszkańcy zdecydowanie opowiadali się za powstaniem parku wodnego. Po drugie,  elementarna logika wskazuje, że właśnie teraz jest najwyższy czas na podjęcie decyzji. Pamiętajmy, że w wyniku głosowania mieszkańców w ramach Budżetu obywatelskiego kwota 1.2 mln została przeznaczona na modernizację basenu otwartego przy ul. Śląskiej. Niezależnie od tego, w ubiegłym roku wykonana została koncepcja całościowego urządzenia terenu OSiR zakładająca powstanie między innymi kameralnego aquaparku, który tworzyłby spójną całość ze zrewitalizowanym basenem otwartym. Takie obiekty funkcjonują w Europie i mają bardzo wiele zalet, o których nie chcę się tu rozpisywać. Ważne jest, że są to kompleksy bardzo efektywne ekonomicznie. W naszym przypadku zapewniałyby także możliwość odnowy biologicznej dla sportowców oraz atrakcję dla gości kampingu i domu wycieczkowego funkcjonujących przy OSiR. Przyciągnięcie do Świdnicy turystów i uczestników obozów sportowych ewidentnie jest korzystne, bo zostawiają tu pieniądze. Jeśli ta logiczna koncepcja ma być realizowana, prace projektowe konieczne dla zadania  ujętego w Budżecie obywatelskim muszą uwzględniać docelową perspektywę. Jeśli nie, okażą się wyrzucaniem pieniędzy.

Nie dociekam, dlaczego Beata Moskal-Słaniewska diametralnie zmieniła zdanie w sprawie aquaparku. Na pewno nie dlatego, że sytuacja finansowa miasta okazała się gorsza niż kiedyś sądziła. Gdyby tak było, nowa władza nie uchwalałaby prawie na każdej sesji nowych, znaczących wydatków. Nie broni się także teza, że utrzymanie parku wodnego zrujnuje budżet. W przeciwieństwie do zanegowanego przez opozycję w ubiegłej kadencji projektu „dużego” obiektu, który dawał ogromną szansę na samofinansowanie, „mały” aquapark musi być dotowany. Jednak przy mądrym zaprojektowaniu i wykorzystaniu atutów wskazanych wyżej, nie musi być to wsparcie bardzo kosztowne. Zresztą, czy inne obiekty, których budowę zapowiada pani prezydent będą służyły do zarabiania pieniędzy? Oczywiste, że nie.

Być może mają rację ci, którzy uważają, że całościowa koncepcja rewitalizacji terenu OSiR  obejmująca rekreację wodną, ale również między innymi  przystosowanie lodowiska krytego do funkcji całorocznej hali widowiskowo- sportowej, a także powstanie krytej trybuny na stadionie piłkarskim ma tylko jedną wadę wykluczającą realizację - projekt ten przygotowano w czasie prezydentury Wojciecha Murdzka. A może prawda jest banalnie prosta? W kampanii wyborczej opłacało się „ściemniać’ mieszkańców, a dzisiaj realizuje się swój prawdziwy pomysł na miasto. Niestety, okazało się, że oprócz festiwalu reżyserii, Kongresu Regionów, Parku Centralnego i paru innych rzeczy także aquapark się w nim nie mieści. Sorry, taki mamy klimat?

Przyznam, że nie interesuje mnie szczególnie, jak swoją wiarygodność wobec świdniczan traktuje pani prezydent. Jakąś zagadką pozostaje, jednak co myślą o sprawie aquaparku radni, posłowie i niektórzy dziennikarze – dotychczasowi orędownicy koncepcji obiektu „na miarę” Świdnicy. Na razie nie ujawniają swoich opinii. Być może gdzieś w zaciszu, po raz kolejny testują giętkość swych kręgosłupów. Jest cicho, cichutko.  

Odkrywanie Murdzka

Zdecydowanie mylą się ci, którzy sądzą, że Beata Moskal-Słaniewska przejdzie do historii jedynie, jako prezydent-likwidator kilku ważnych miejskich imprez (np. festiwalu reżyserii) i inwestycji (np. Park Centralny). Moim zdaniem ludzkość zapamięta ją także, jako prezydenta-odkrywcę. Wyrażając się precyzyjnie- odkrywcę „prawdziwego” dorobku Wojciecha Murdzka i jego ekipy.

Niech nikogo nie mylą pozory, że pani Moskal-Słaniewska dotychczas postępowała zupełnie odwrotnie niż napisałem. Jeśli ktoś odnosił wrażenie, że raczej zamilczano efekty pracy poprzedniej władzy miejskiej, ulegał złudzeniu. Po prostu, dla osiągnięcia spektakularnego efektu, żeby coś odkryć, wskazane jest to wcześniej maksymalnie zakryć. I tylko dlatego, pani prezydent przez ostatnie miesiące tak rzadko wypowiadała nazwisko Murdzek.

Doceniam, jak bardzo musiała się męczyć, żeby nie popełnić błędu i nie „spalić” tematu. Choćby wtedy, gdy odbierała dwie bardzo prestiżowe nagrody przyznane miastu za osiągnięcia 2014 roku. W takim momencie wręcz spontanicznie cisną się na usta słowa o pracy poprzednika, więc trudno oprzeć się pokusie powiedzenia czegoś na ten temat. Jednak pani prezydent dała radę, choć nie było łatwo. Tylko najbliżsi znali prawdę, jak wiele ją kosztowało, żeby przy okazji odbierania trofeów zacisnąć zęby i nawet nie pisnąć słowa o tym, kto miał tak znaczący udział w dostrzeganych powszechnie sukcesach Świdnicy.

Bądźmy szczerzy, nikt nie wytrzymałby dłużej takiego stanu rzeczy i nawet najzagorzalsi zwolennicy talentów pani prezydent nie mają prawa żądać od niej jeszcze większego heroizmu. Na szczęście okres zakrywania skończył się. Rozpoczął się czas odkrywania. Tak się składa, że byłem mimowolnym świadkiem tego przełomowego momentu. Nastąpił on w miniony czwartek podczas posiedzenia jednej z komisji Rady Miejskiej.

Pani prezydent zaskoczyła radych obszernym wywodem, z którego miało wynikać, że prezydent Murdzek bynajmniej, wcale nie stwarzał przedsiębiorcom dobrych warunków do rozwoju biznesu. A jeśli to robił, to dla wybranych, kosztem innych, którym rzucał kłody pod nogi. Koronnym argumentem uwiarygodniającym to odkrycie było porównanie dwóch zarządzeń podpisanych przez Wojciecha Murdzka. Dotyczyły one sprzedaży gruntu pod inwestycję przy ul. Ceglanej. Beata Moskal-Słaniewska nadając temu aurę sensacji, a właściwie insynuując podejrzane machinacje, poinformowała słuchaczy, jakie zmiany w tych zarządzeniach odkryła (dokładnie tego słowa użyła). Pierwotna cena wywoławcza do przetargu została wyraźnie obniżona. Pani prezydent uznała to za rzecz kompletnie niewytłumaczalną i karygodną.

Oczywiście, na takie słowa nie mogłem nie zareagować. Zasugerowałem radnym, że mieliby większy komfort pracy, gdyby zapoznawali się z urzędowymi dokumentami, a nie polegali tylko na ich wybiórczym omówieniu. Natomiast, Beatę Moskal- Słaniewską zachęciłem do bardziej wnikliwego przestudiowania tekstu obu zarządzeń, gdyż w ten sposób łatwo odkryje większą ilość ich istotnych różnic. W odpowiedzi usłyszałem, że pani prezydent znakomicie radzi sobie z analizą dokumentów, więc nietaktem jest poddawanie w wątpliwość jej kompetencji i wiarygodności.  

Postanowiłem nie polemizować z tym poglądem, lecz spokojnie przedstawić fakty. Osobom nie znającym sprawy przypomnę, że chodzi o sprzedaż miejsca pod Słotwiną. Miasto posiadało tam około 1 ha gruntu w trzech kawałkach oddzielonych od siebie „plasterkami” nieużytków, które prywatny przedsiębiorca nabył w poprzednich latach od innych podmiotów. Problem polega na tym, że teren ten nie posiada odpowiedniego legalnego dojazdu. Jakakolwiek inwestycja wymaga wcześniejszego wybudowania fragmentu ul. Ceglanej oraz, co ważniejsze, poważnej przebudowy ul. Zamenhofa, będącej drogą krajową. Jej zarządca narzucił na tyle restrykcyjne warunki, że łączne koszty wykonania niezbędnego układu komunikacyjnego szacuje się na około 6-7 mln zł, co znacznie przewyższa wartość sprzedawanego przez miasto terenu. Ustalając cenę wywoławczą jego części o powierzchni 0,6 ha na 2,963 mln zł w pierwszym zarządzeniu przyjęto, że miasto będzie wykonawcą wszystkich dróg, a nabywca gruntu na mocy porozumienia będzie partycypował w kosztach ich powstania. Ponieważ jednak w negocjacjach nie uzyskaliśmy gwarancji opłacalnego dla miasta udziału finansowego inwestora, zmieniliśmy formułę.  Uznaliśmy niepodważalny fakt, że działka nie ma dostępu do drogi publicznej, ale obowiązek wykonania ul. Ceglanej i ul. Zamenhofa w całości (!) przerzuciliśmy na nabywcę gruntu. Oczywiście, musiało to skutkować częściowym obniżeniem ceny, ale jej zmiana do poziomu 1,266 mln jest absolutnie niewspółmierna do wielkości wydatków przypisanych inwestorowi na rzecz infrastruktury miejskiej.

Informacje o różnicy w metodzie ustalania ceny czarno na białym zapisano w tekstach zarządzeń kontestowanych dzisiaj przez Beatę Moskal-Słaniewską. Nie będę dociekał, czy pani prezydent świadomie okłamuje radnych, czy „tylko” nie rozumie, co czyta (o ile czyta). Wolę nadać mojemu tekstowi pozytywny wydźwięk.

Polega on na tym, że zamierzam wesprzeć nowy kierunek działania władz miasta. Jasne jest przecież, że jedynie samej pani prezydent trudno byłoby upowszechniać dokonania poprzedników oraz rzetelnie komentować, co bardziej skomplikowane zagadnienia. Wiem, że do odkrywania świetnie nadają się ludzie sprawdzeni dotychczas w zakrywaniu. Mimo tego, według starej zasady: jak mus, to z ochotą, zgłaszam się na ochotnika. Wcześniej było mi trochę niezręcznie zabierać głos, bo ktoś mógłby mi zarzucić uprawianie prywaty, gdyż byłem najbliższym współpracownikiem prezydenta Wojciecha Murdzka. Teraz, skoro rozpoczęto historycznie słuszny etap odkrywania, deklaruję swoją pomoc. Pani prezydent, jej zastępcy, a nawet towarzysz doradca mogą na mnie liczyć. Podkreślam, że w odróżnieniu od profesjonalistów pracujących za pieniądze, ja będę wspierał ich wysiłki całkowicie bezinteresownie. Przydam się, bo pamięć mam jeszcze niezłą. Także tę zewnętrzną, w postaci kopii niektórych papierów.

Na to cała naprzód! Niech się dzieje! Odkrywajmy! 

Co ma Świdnica do Waszyngtonu?

Spore poruszenie w Polsce wywołały słowa szefa FBI przypisujące nam udział w holocauście. Słusznie się oburzamy, bo niestety, nie jest to ani pierwszy, ani pewnie ostatni podobny przypadek. Takie są skutki braku polityki historycznej prowadzonej przez nasze państwo. Nie mam przekonania, że obecna władza jest zdolna zmienić swe dotychczasowe nastawienie. Lepiej jednak spojrzeć na problem z perspektywy nie Warszawy, lecz własnego podwórka.

Dobrą okazją jest rocznica Zbrodni Katyńskiej, którą w minionym tygodniu zaakcentowano w Świdnicy. To dobrze, że odbyła się uroczystość przy Dębie Katyńskim na pl. św. Małgorzaty i że miała ona piękną oprawę. Doceniam trud jej zorganizowania. Cóż jednak z tego wszystkiego wynika, skoro wydarzenie to kompletnie nie dotyczyło ogromnej większości świdniczan? Szczerze mówiąc, dla ilu z nich atrakcyjne jest składanie kwiatów lub palenie zniczy. A nawet, jeśli jest, to ilu „normalnych” obywateli może uczestniczyć w imprezie organizowanej w godzinach południowych? Co mamy dla pozostałych, jak poruszamy ich wyobraźnię i jakie tworzymy im szanse kształtowania i wyrażania patriotycznej postawy?

Nie stawiam tych pytań, by dyskredytować odbytą uroczystość, lecz wyrazić przekonanie, że takie imprezy nie wystarczą. Dlatego w ubiegłym roku, jeszcze pod rządami prezydenta Murdzka, po raz pierwszy zdecydowaliśmy, że trzeba czegoś więcej. Jeśli bowiem, poważnie traktujemy historyczną pamięć i zależy nam na utrwalaniu narodowej tożsamości, musimy dotrzeć do szerszej grupy odbiorców niż zwyczajowy skład rocznicowych akademii. Co więcej, powinniśmy zaproponować  ofertę zróżnicowaną i atrakcyjną dla różnych środowisk.

Stąd wziął się Katyński Marsz Cieni, jaki zorganizowaliśmy w ślad za kilkoma innymi miastami. Zaangażowaliśmy bardzo wielu młodych ludzi. Chłopaki z IV LO w historycznych mundurach tworzyli kolumnę jeńców i eskortę NKWD. Towarzyszyła im młodzież z grupy teatralnej MDK i świdnickich gimnazjów, w większości w strojach zbliżonych do tych z epoki. Niecodzienny kondukt przeszedł w godzinach szczytu trasą, gdzie najwięcej jest przechodniów, budząc bardzo żywe zainteresowanie. Na pl. św. Małgorzaty miała miejsce przejmująca inscenizacja. Odbiór mieszkańców okazał się tak dobry, że byłem pewien, że inicjatywa będzie się rozwijać i w tym roku odbędzie się ponownie. Wszystko, co potrzebne było do jej powtórzenia w identycznej lub zmodyfikowanej formie, znajduje się przecież w zasięgu ręki. Nie potrafię zrozumieć powodów rezygnacji z drugiej edycji marszu.  

Oprócz niego dwukrotnie, przy dobrej frekwencji prezentowany był niezwykły w formie koncert przygotowany siłami świdnickich muzyków i uczestników marszu. Znam relacje widzów opowiadających, że emocje wręcz „wciskały w fotel”.  Mógłbym pogodzić się z faktem, że ktoś zdecydował o dokonaniu zmian scenariusza, bo ma inną niż moja wrażliwość lub inaczej ocenia najnowszą historię Polski. Jednak żal, że tygodnie ubiegłorocznych przygotowań, kosztująca ładnych parę złotych scenografia i zapał uczestników pozostały w tym roku niewykorzystane. Dlaczego koncertu tego nie można było pokazać choćby uczniom świdnickich szkół, a w godzinach popołudniowych wszystkim zainteresowanym?

Obchody rocznicy katyńskiej są ilustracją problemu, przed jakim stoimy. Pytania można jednak mnożyć. Czy na przykład, w jakikolwiek sposób w naszym mieście zauważona została 10 rocznica śmierci Jana Pawła II, którą przecież pamiętamy, jako wydarzenie budujące absolutnie wyjątkowe, pozytywne więzi? Czy władze kościelne lub samorządowe przejęły się ta datą? Czy święty papież ewidentnie łączący Polaków przestał być patronem Świdnicy?

Kończę stwierdzeniem, że jeśli poruszyła nas podłość lub głupota amerykańskiego urzędnika, nie bądźmy obojętni, lecz potraktujmy to, jako ostrzegawczy sygnał. Nie ograniczmy się jednak do przysłowiowego bicia piany lub oglądania się na reakcje naszego rządu. Zatroszczmy się o to, na co mamy realny wpływ. Dobrym pomysłem jest stawianie wymagań nie tylko ministrom w Warszawie, lecz przede wszystkim tym, którzy odpowiadają bezpośrednio przed nami tutaj, w Świdnicy. A jeśli zaproponują nam coś godnego uwagi, chciejmy wziąć w tym udział. Mam nadzieję, że w tym roku nie zabraknie ku temu jeszcze dobrych okazji.   

Robienie w balona

Wreszcie dowiedziałem się, i nie tylko ja, dlaczego nie będzie w Świdnicy fiesty balonowej.

Jak już pewnie wszyscy słyszeli, Ballon Festival 2015 (tak brzmi oficjalna nazwa imprezy) powędrował do Krzyżowej. Organizator tego wydarzenia Krzysztof Zapart wyjaśniał, że spotkał się

z obojętnością, a nawet wręcz niechęcią prezydent Beaty Moskal-Słaniewskiej. Z tego powodu, mimo szczerych chęci zorganizowania zlotu w naszym mieście, zmuszony był przenieść go do sąsiedniej gminy. Taki obrót sprawy wywołał komentarze, że pani prezydent „wypięła się” na hitową imprezę, bo nie docenia jej znaczenia lub odgrywa się na panu Krzysztofie, jako sympatyku Wojciecha Murdzka.

Okazało się - nic z tych rzeczy. Beata Moskal Słaniewska tłumaczyła przed kamerą TeleTop, że zrezygnowała z tej imprezy gdyż…..  nie była ona zapisana w budżecie! 

W zasadzie, to nawet nie zrezygnowała, bo skoro nie umieszczono jej w budżecie, to nie było, z czego się wycofywać. Co innego, gdyby taka pozycja znalazła się w planie wydatków budżetowych. Jednak trzeba, najpierw ją tam wstawić. A ponieważ tego nie zrobiono, to właściwie brak zapisu budżetowego sprawia, że festiwal jest ulotny, jak nomen omen, balon na gorące powietrze. Proste? Zrozumiałe? Nie proste i nie mądre, wręcz infantylne, co łatwo stwierdzić, stawiając kilka pytań.

Kto tworzy budżet?  Oczywiste, że to prezydent wnioskuje do Rady Miejskiej, której zdecydowana większość wręcz „je z ręki” Beaty Moskal Słaniewskiej. Gdyby chciała, bez trudu przekonałaby radnych do udzielenia wsparcia finansowego imprezie. Zresztą, w okresie trzech miesięcy obecnych rządów korekt budżetu było już wiele. Tym bardziej nie ma powodu sądzić, że radni zlekceważyliby tak znakomity pomysł.

Czy w gminie wiejskiej Świdnica obowiązują inne niż w naszym mieście reguły tworzenia budżetu? Jasne, że identyczne. Dlaczego więc, wójt Teresa Mazurek może zorganizować festiwal w swojej gminie, skoro kiedyś przecież także nie miała w uchwale budżetowej ujętych wydatków dotyczących tej imprezy? Wszakże Krzysztof Zapart zaproponował współpracę naszym sąsiadom zupełnie niedawno, dopiero, gdy odbił się od ściany niechęci w Świdnicy.

Sprzed kilku dni pochodzi zapowiedź, że w Świdnicy odbędą się targi turystyczne, które w zamyśle pani prezydent mają zatrzeć fatalne wrażenie po rezygnacji z Festiwalu Reżyserii Filmowej, Kongresu Regionów i Ballon Festiwal. Czy impreza ta została uprzednio zapisana w budżecie miasta? Czy radni uchwalili już, że zgadzają się na to? Odpowiedź jest oczywista. Nie ma takiego tytułu w planie wydatków. A jednak nie przeszkadza to władzy w nagłaśnianiu imprezy.

Skąd biorą się wnioski o zmianę budżetu? Z przekonania władzy, że warto wykonać coś, co wcześniej nie było planowane. Inaczej mówiąc, najpierw musi być wola zrobienia tej rzeczy. Zapis w budżecie jest tylko jej konsekwencją, formalnym wymogiem narzuconym przez obowiązujące przepisy.

Podsumowując, uważam, że pani prezydent po prostu oszukuje mieszkańców, wskazując procedury budżetowe, jako przeszkodę w organizacji festiwalu balonowego w Świdnicy. Fatalnie, że stosując tego rodzaju argumenty przywołuje najgorsze stereotypy urzędnika. Według nich, to tępak żyjący we własnym urzędniczym świecie, osoba mająca klapki na oczach, nie wykazująca żadnej inicjatywy, kierująca się zasadą- jak mam „papier z pieczątką”, to coś zrobię, a jak nie mam, to nie kiwnę palcem nawet w najsłuszniejszej sprawie. Czy pod rządami Beaty Moskal Staniewskiej promowany będzie taki styl pracy?

Oby nie. Zresztą cynizm i obłuda zawarte w tłumaczeniu pani prezydent nie są najgorszą rzeczą, która może nas dotknąć, jako mieszkańców. Załóżmy na chwilę, że mówi prawdę. O czym to świadczy?

Proszę wyobrazić sobie, że do urzędu przychodzi inwestor ze świetnym, wiarygodnym planem stworzenia miejsc pracy. Oczekuje pomocy miasta w budowie drogi do swojej fabryki. Co odpowie mu Beata Moskal Słaniewska? Czy usłyszy on, że pani prezydent nie potrafi przebrnąć przez banalnie proste procedury zmiany uchwały budżetowej? Powie mu się, że jeśli kiedyś przypadkiem budowa tej drogi znajdzie się w budżecie, to może wróci się do jego pomysłu? Czy zaproponuje mu się, żeby napisał i zostawił w jakimś pokoju stosowne podanie, to może kiedyś ktoś je rozpatrzy?

To naprawdę nie jest abstrakcyjny przykład. Od podobnej sprawy zaczęły się rozmowy na temat ostatniej, bardzo znaczącej rozbudowy fabryki Nifco. Ekipa Wojciecha Murdzka zareagowała właściwie. Dzięki temu, na piątkowym uroczystym otwarciu kolejnej części zakładu Beata Moskal Słaniewska miała szansę powiedzieć:

„To jest jedno z najważniejszych wydarzeń w tym roku w Świnicy. Nie ma nic ważniejszego od rozwoju gospodarczego, który przyczynia się do rozwoju miast. Japońska kultura pracy jest wielką wartością, której my też się uczymy”.

O jaką kulturę pracy chodziło Beacie Moskal Słaniewskiej? Tworzenie planów pięcioletnich, jak za czasów PRL? 

Nie wierzę, że pani prezydent, nie raz przedstawiająca się, jako znawca biznesu nie słyszała, że jednym z najważniejszych zagadnień teorii i praktyki zarządzania jest zarządzanie zmianą. Chodzi o zdolność właściwego reagowania na nowe sytuacje, których pojawienie się jest czymś absolutnie naturalnym we współczesnym świecie. Od tego zależy prawie wszystko. Firmy, które tego nie potrafią, upadają, bo nie są w stanie ani przeciwstawić się zagrożeniom, ani nie wykorzystują swoich szans. To samo dotyczy każdej innej organizacji. Dzisiaj, choć miał znakomity pomysł, zignorowany został Krzysztof Zapart. Kto będzie następny? Ilu potencjalnych możliwości rozwoju nie wykorzystamy, bo prezydent Świdnicy nie jest w stanie oderwać się od logiki politycznych gierek, osobistych animozji lub biurokratycznych schematów?

Trzeba reagować, żeby nie spełnił się skrajnie czarny scenariusz dla naszego miasta.  Z dwojga złego, wolę chyba żeby władza mnie oszukiwała, niż wykazywała się katastrofalną ignorancją. Dlatego ze względnym spokojem reaguję na fakt, że w sprawie festiwalu pani prezydent zrobiła mnie i mieszkańców w przysłowiowego balona.

Ćwiczenie wyobraźni.

Podobno niektórzy ludzie potrafią wyobrazić sobie prawie wszystko, a inni mają dar wymyślania rzeczy, na które nikt inny by nie wpadł. Przekonajmy się, czy to prawda i razem puśćmy wodze fantazji.

Spróbujmy pomyśleć o jakimś urzędzie zatrudniającym około 200 osób. Czy wyobrażacie sobie Państwo szefa takiej instytucji, któremu przyjdzie do głowy następujący pomysł: niech pracownicy na koniec każdego tygodnia napiszą sprawozdanie o tym, co zrobili w ciągu minionych siedmiu dni.

Oczywiście, rodzą się liczne pytania. Na przykład takie:

- około 200 sprawozdań tygodniowo, to sporo papieru - kto to wszystko przeczyta i ile czasu na to poświęci?

- czy urzędnicy napiszą to, co naprawdę istotne, czy to, czego oczekują przełożeni lub to, co dla nich wygodne, bo np. przedstawia ich w dobrym świetle i potwierdza wartość wykonywanej pracy?

- czy zatrudnieni w urzędzie nudzą się, nie mają, co robić, że dokłada się im obowiązków?

- identyczna wątpliwość dotyczy szefa, do którego trafiają te sprawozdania.

No i jak wypadł test? Czy jesteście Państwo w stanie wyobrazić sobie funkcjonujący w ten sposób urząd i jego kierownika, który realizuje takie nowatorskie pomysły? Jeśli ktoś uważa, że to niemożliwe w realnym świecie, niestety, ma słabą zdolność tworzenia śmiałych wizji i nie docenia ludzkiej pomysłowości. Można się o tym przekonać osobiście. Wystarczy wybrać się na ulicę Armii Krajowej 49 w Świdnicy do Urzędu Miasta.

Przyznam, że mnie najbardziej zastanawia cel trwającego już ładnych kilka tygodni zamieszania. Być może pani Beata Moskal-Słaniewska uznała, że wypracowania podległych urzędników będą szczególnie przydatne w pracy nad nową strukturą organizacyjną urzędu. Mam, co do tego zasadnicze wątpliwości. Przede wszystkim, dlatego, że prezydent i jej zastępcy nie posiadają możliwości sensownego przeanalizowania informacji zawartych w sprawozdaniach. Przeszkodą jest zerowe doświadczenie w pełnieniu funkcji wykonawczych nie tylko w naszym urzędzie, ale w samorządzie w ogóle. Nie pomoże im także nowy sekretarz miasta, który był bardzo dobrym kierownikiem Strefy Płatnego Parkowania, ale daleko mu do znajomości uwarunkowań dotyczących całego urzędu. To przyjdzie dopiero z czasem. Dlatego uważam, że obraz funkcjonowania urzędu wynikający z opisów tworzonych przez pracowników zależeć będzie od ich subiektywnego spojrzenia i bardzo różnych motywacji, jakimi będą się kierować. Słyszałem o kilku specjalistach, którzy znakomicie już opanowali sztukę korzystnej autoprezentacji i sztucznego „pompowania” swych dokonań. Natomiast, zarządzający miastem nie mają obecnie zdolności rzetelnej weryfikacji sprawozdań. Dlatego, jeśli staną się one podstawą do podejmowania decyzji personalnych lub organizacyjnych, istnieje wielkie ryzyko, że będą to posunięcia niewłaściwe.

I już mógłbym ten tekst zakończyć, ale uświadomiłem sobie, że być może to ja w największym stopniu wykazuję się brakiem wyobraźni, a tym bardziej realizmu. Być może szukam racjonalnego uzasadnienia dla działań, które wynikają z zupełnie innej logiki. Być może chodzi tylko o to, żeby wywołać wrażenie, że wszystko i wszyscy są pod kontrolą, a w razie potrzeby uzasadnienia czyjejś degradacji lub pożegnania z urzędem wyciągnąć „donos” napisany przez samą tą osobę.

 Cóż, wyobraźnia to potęga. Jednak dobrze byłoby, żeby w tym przypadku fantazje nigdy nie nabrały rzeczywistej, realnej postaci.  

Test

Czytam sobie pewien list, który otrzymałem jakiś czas temu.  Autor napisał w nim tak:

„Stop szpetnym reklamom!

Ilekroć wjeżdżam do rodzinnego miasta, uderza mnie feeria barw obskurnych reklam.   Kto wydaje pozwolenia? Kto nad tym panuje i kto ponosi odpowiedzialność?

Doszliśmy do ściany i absurdalnej sytuacji, w której można właściwie WSZYSTKO.

Mamy w Świdnicy fantastyczny kapitał ludzki, który warto wykorzystać – ludzi kultury, oświaty, historyków czy plastyków; pozwólmy im na przykład wyłonić społeczną komisję, która będzie każdy projekt reklamowy oceniać pod względem zgodności z identyfikacją wizualną opracowaną wcześniej przez Urząd Miasta.” (podkreślenia moje)

Wydaje mi się, że rozumiem sens tego wystąpienia i intencje nadawcy listu. Kategorycznie domaga się, żeby położyć kres ekspozycji rzeczy, które nie odpowiadają jego wrażliwości. Uważa, że władza powinna machnąć ręką na to, że ktoś za te bilbordy płaci spore pieniądze (także do kasy miejskiej) i wykorzystać swe prerogatywy do rozprawy z czymś, co nie jest zgodne z gustem autora. Najlepiej, jego zdaniem, jeśli urzędnicy opracują wzorzec, według którego będą dokonywać ocen i decydować czy coś nadaje się do pokazania mieszkańcom, czy nie.

Postanowiłem sprawdzić, co nam aż tak bardzo zagraża, że autor żąda radykalnej ingerencji władzy. Zauważyłem pewną ilość tablic różnej jakości i urody. Nic specjalnego, ale w granicach tolerancji i bez wielkiego dramatu. Zresztą, reklamujące się w ten sposób firmy (np. Galeria Świdnicka, Media Expert, Dachpol, Krause, Silwena,  itp.) nie protestują przeciwko wyglądowi swych bilboardów. Nie pamiętam także lawiny wniosków świdniczan domagających się uchronienia ich przed destrukcyjnym wpływem tych widoków.

A teraz o innym liście. Dotarł do mnie w ubiegłym tygodniu.. Czytam w nim:

„…Świdnica jest miastem otwartym-bez cenzury. Indywidualna wrażliwość nie może ograniczać palety prezentowanych poglądów, wypowiedzi artystycznych i innych przejawów społecznej aktywności, jeśli nie naruszają obowiązującego porządku i bezpieczeństwa”.

Co łączy ze sobą oba pisma? Osoba ich autora. Jest nim Szymon Chojnowski, zastępca prezydenta Świdnicy. W pierwszym fragmencie nawołuje do krucjaty przeciwko …no właśnie, przeciwko czemu? Co uznaje za aż tak niebezpieczne lub naganne, że domaga się sprawowania przez miasto totalnej kontroli? Kolor plakatów, ich gabaryty, krój użytej czcionki? Czy jakimś skandalem jest reklama dywanów, mebli lub dachówki? Drugi fragment nie świadczy wcale o tym, że pan wiceprezydent uwikłał się w sprzeczności. Dotyczy, bowiem innej sprawy.

Chodzi o występ zespołu Vader, o czym nie tylko ja sporo już pisałem.  Nie dociekam, czy członkowie kapeli uważani są przez pana Szymona Chojnowskiego za bardziej estetyczny podmiot niż reklama drabin firmy Krause. Nie interesuje mnie też, czy ich twórczość odwołująca się do szatana, pełna okrucieństwa, krwi i gwałtu odpowiada jego wysublimowanym gustom. Stawiam jednak pytanie, dlaczego zdaniem tego pana władza ma obowiązek i uprawnienia do dyktowania prywatnym firmom, jak ma wyglądać ich marketing, a nie ma prawa zdecydować, kto wystąpi w podległym jej ośrodkowi kultury.

W pierwszym przypadku chodzi „aż’” o względy estetyczne, dla których nie ma zahamowań przed cenzorskimi zapędami. W drugi przypadku rzecz dotyczy „tylko”  elementarnego porządku moralnego, bluźnierstwa, propagowania zła. I tutaj władza podobno brzydzi się jakąkolwiek ingerencją.

Faktem jest, że koncert się odbędzie, jeśli tak zdecyduje pani prezydent Beata Moskal-Słaniewska.  Zestawione przeze mnie wypowiedzi jej zastępcy powodują, że jasne jest także, jak obecna władza ocenia zdolności intelektualne świdniczan. Tyle tylko, że nigdy nie powie tego wprost mieszkańcom.  Dlatego proszę potraktować mój wpis, jako rodzaj testu na zdrowy rozsądek. Nie jest konieczne informowanie mnie o osiągniętych wynikach. Temat uznaję, za wyczerpany.